Geceyle Bir
Geceye karışır her ses, gölgelerin dilinde yankılanır. Söylenen her söz, her kelime karanlıkta bir iz bırakır ardında. Yol, adımlarla büyür; adımlar, varlığın tezahürüyle. Gece yarenleri sokak lambalarının solgun sarısının altında yeryüzü en derin nefesini alır. Yeryüzünün üstünde her şey durağansa da içte şırıl şırıl bir ırmak vardır. O ırmak ise meçhul diyarlara uzar.
Gecenin en derin serinliğinde göz kırpar yıldızlar ama kimse anlamaz. Dilini çözemez kimse onların. Zaten anlaşılmak değildir yıldızların derdi; sadece parlamak, sadece. Gece kendi içinde zamansızdır.
Gecenin yalnızlığı da böyledir, anlatması güç. Yaşanır ve hissedilir. Karanlık, sessiz ama içte fırtınalı. O fırtına, insanı içinde büyütür ya da yok eder. Gece, insanı ya kendine getirir ya da tamamen uzaklaştırır. Kendi içinde kaybolmuş her ruh, geceyle bir olur.
