BOŞ MEZARLIK
saat sıfır beş sıfır beş
bu tesadüfü işaret bil dilek tut
nasılsa umutsuz yaşayamaz insan
sevgi olmadan da yaşayamaz
mutlu olmadan da
madem öyle niye hâlâ boş mezarlığım?
güneş nihayet doğdu ve her yer karanlık şimdi
kendime bir ninni mırıldanıyorum gözlerim kapalı
mırıldanışım yeni şeyler, yerler değil;
eskiye dönme arzusu:
tek baş ağrım ödev yapmak,
top oynarken kızları kesiyorum seksek oynayan
ve düşünmüyorum kiralar kaç olmuş,
köşedeki köpek beni ısırır mı…
şimdi diyorum ki herkes sussun,
gözler dahil;
sadece sessizlik konuşsun
ve bir şarkı damlasın kırmızı dudaklardan:
‘’yağma yağmur, şemsiyem yok;
‘’çalma tambur, sevgilim yok’’
