BALIKÇI

Behçet Koray

Her zamanki rölantinin sonları yaklaştığında hava kararır, insanlar yavaştan evlerine çekilir ve yalnızların kadim dostu yıldızlar işte en tepededir. En tepededir elbet, peki sahilde sallarken oltasını bir balıkçı, hiç düşünür mü bu yıldızlar kaç bucaktır? Sanmam. Muhtemelen tek derdi, kimseyle kavga etmeden rızkını toplamaktır. Doyurulması gereken bir mide, feylesofluk arzulayan beyne pek müsaade etmez. Ama ben karnı tok bir balıkçı olsaydım, uzun uzun izlerdim yıldızlı gök ve dalgalı deniz cümbüşünü. Hele bir de dolunay varsa...

Sahilde bulunan bir balıkçı sandalyesi düşünmek için de iyi bir bağlam olabilir. Ufuk çizgisini ayırt etmeye çalışırken kötü anılar akılda belirebilir bir anda. Kötü anıların getirdiği duygular ve denizden gelen rüzgarın gözlerdeki etkisiyle birtakım gözyaşları belki. Bir yandan duygularını çaktırmayıp bir yandan da mevzubahis anıların düşünüldüğü bu tip anlarda ne oldum dememeli, n’oldum demeli. Gramere uyayım derken çözümleme kaçırılabilir zira.

Gözyaşlarını gizleyip balığa devam. Bu güzel ama sorun şu ki bir esinti var. Denizden değil, yanlızlıktan. Diğer balıkçılar? Peh... Kimse kimsenin umurunda değil ki. Yayına alındığı unutulan radyo dinleyicisi gibi yalandan öksürmeli mi fark edilmek için? Haha! Ne kadar acı, değil mi? 71’den fil çizebilen bir ilkokul öğrencisinin 62’den tavşanlarıyla memnun olan akranları arasındaki yanlızlığı gibi.

Olsundu. Bu akşam da karın tok, hırka sırtta ve özgürlük sokaklarda. Çardaklar çatı, yıldızlar yoldaş, sadece sabaha kadar olsa da.

Görsel: freepik.com